Fernando po - eiland in de Baai van Biafra, tegenover Kameroen aan de W.-kust van Afrika, van vulkanischen oorsprong en zeer bergachtig, bereikt in den Clarence Peak of Pico S. Izabel een hoogte van 2850 M.; oppervl. 1998 K.M.2; heeft een zeer vruchtbaren bodem en is voor ’t grootste gedeelte met dicht oerwoud bedekt. Waar dit ontbreekt, verbouwt men maïs, rijst, maniok, yams en bananen, in de plantages cacao, koffie, suikerriet, katoen, tabak en indigo. Het klimaat is niet al te heet, maar zeer vochtig en ongezond; de gemidd. temperatuur bedraagt 26° C. De bevolking van 25.000 menschen bestaat hoofdzakelijk uit inboorlingen, behoorende tot de Anija, door de Engelschen Boebi genoemd, een Bantoe-stam, die volkomen onafhankelijk in het moeilijk toegankelijke binnenland leeft. De christelijke zending heeft onder hen nagenoeg geen resultaten bereikt.
Daarnaast treft men eenige afstammelingen van Portugeezen en Negers aan. De eenige plaats van beteekenis is Santa Izabel (1300 inw., waaronder ongeveer 50 blanken), met een goed beschutte haven, toegankelijk voor de grootste schepen. De handel is gering en hoofdzakelijk in handen van Engelschen en Spanjaarden. — F. werd in 1469, volgens anderen in 1471 of 1481, door Fernao da Po ontdekt, in 1778 door Portugal in ruil voor Zuid-Amerikaansch gebied afgestaan aan Spanje, dat het slechts gebruikte als markt voor negerslaven voor zijn Amerik. bezittingen. Het werd geheel verwaarloosd, geraakte in vergetelheid, en kon als zonder eigenaar beschouwd worden, toen Engeland in 1827 het plan vormde, den zetel van den gouverneur van Britsch-West-Afrika erheen te verplaatsen. Spanje kwam nu echter voor zijn rechten op en stond Engeland slechts toe, er een station voor slavenkruisers (Clarencetown, thans Santa Izabel), een rechtbank voor slavenhalers en een handelsstation te vestigen. In 1845 trokken de Engelschen zich terug.
