Erhardt - (Franz), geb. 1864, prof. in de filos. te Rostock, door Lotze beinvloed, erkent met Kant de idealiteit van ruimte en tijd, verwerpt echter diens kategorieënleer en neemt het bestaansrecht eener kritische metafyzika aan. Het uit de innerlijke ervaring stam mende oorzaak-begrip is het principe aller verklaring en leidt tot het kennen van de „Dinge an sich”. De krachten, die het lichaam samenhouden, staan met de ziel in wisselwerking. Een „gesloten natuurcausaliteit” is een petitio principii.
Geschriften o.a.: Kritik der Kantschen Antinomienlehre, 1888; Mechanismus u. Teleologi 1890; Die Wechselwirkung zw. Seele u. Leib, 1897; Ps.-ph. Parall. u. erk.-theor. Idealismus, 1900; Die Phil. des Spinoza, 1908.
