Dolgoroeki of dolgoroekew

betekenis & definitie

Dolgoroeki of dolgoroekew - Een der oudste Vorstelijke families in Rusland, wier oorsprong opklimt tot Rurik (10e eeuw); de voornaamste leden zijn: Jakow Feodorowitsch D. (1639 — 1720), in 1687 gezant in Frankrijk en Spanje, in 1702 lid van den ingestelden senaat, waar hij zich onderscheidde door zijn flinke houding tegenover zijn vaak despotieken vorst. — Wassilij Wladimirowitsch D. (1667-1746), vertrouweling van Peter den Groote, maar verbannen (1718) als vermeend aanhanger van den Czarewitsch Alexei; Katharina I riep hem in 1726 terug; Peter II verhief hem in 1728 tot generaal-veldmaarschalk; door keizerin Anna weder verbannen, werd hij door Elizabeth weder teruggeroepen en tot voorzitter van den krijgsraad benoemd. — Ivan D. (1710—1739), vriend van Peter II, werd na den dood van den Czaar naar Siberië verbannen en op last van de Czarina Anna, tegen wie hij heette samengespannen te hebben, ter dood gebracht. — Wassilij Michailowitsch D. (1722—1782), veroverde in 1771 in weinige dagen de Krim, waarom hij den bijnaam van Krimskij kreeg. — Ivan Michailowitsch D. (1764 — 1823), kolonel, vervaardigde een bundel gedichten. — Peter Wladimirowitsch D. (1807—1868), maakte zich allereerst door een geschiedenis zijner familie, bekend, gaf daarop een verzameling Russische genealogieën (1840—1841) in het licht, waarop hij onder de pseudoniem „d’Almagro” in het Fransch een Notice sur les principales families de la Russie (Brussel 1843) liet volgen, welk werk hem bij keizer Nicolaas in ongenade bracht, die hem naar Wjatka verbande; later kreeg hij vergunning om naar Petersburg terug te keeren, waar hij nu het samenstellen van een woordenboek van den Russischen adel (Russkaja rodoslovnaja kniga, 4 dln., 1854—57) ondernam; hij begaf zich daarop naar Parijs; om zijn geschrift La vérité sur la Russie (Parijs, 1860) werd hij voor levenslang uit Rusland verbannen. Zijne deels in het Russisch, deels in het Fransch geschreven werken, als De la question du servage en Russie (1861); La Frame sous le régime bonapartiste (1864) zijn vlot geschreven, echter onbetrouwbaar; zijn Mémoires (1867—71, onvoltooid), bevatten vele bijzonderheden aangaande voorname tijdgenooten.