DöIIinger (Johan Josef Ignaz), kerkhistoricus, geb. 1799 te Bamberg, gest. 1890 te München; studeerde aan de universiteit te Würzburg, vervolgens aan het lyceum te Bamberg; in 1822 priester gewijd. In 1826 werd hij beroepen aan de universiteit te München en werd hier in 1827 prof. in de Kerkgeschiedenis en het Kerkelijk recht. Nauw sloot hij zich bij Josef von Görres aan en werd een groot bevorderaar van de Katholieke strevingen op wetenschappelijk en parlementair gebied, alsmede in de pers en het vereenigingswezen. Iedereen erkende zijn buitengewone gaven.
Ook als lid van het parlement van Frankfort (1848) trad hij op voor de belangen van de Katholieken van Duitschland. In 1848 nam hij deel aan de vergadering der Duitsche bisschoppen te Würzburg, in 1850 aan de Conferentie der Beiersche bisschoppen te Freising. Omstreeks 1860 trad er in zijn kerkelijke en wetenschappelijke richting een ommekeer in: een steeds sterker wordende neiging tot het liberalisme, tengevolge van zijn scherpe tegenstelling tegenover de neo-scholastiek, zijn hartstochtelijke bestrijding van de bisschoppelijke theologische onderwijsinrichtingen, alsmede door het verlies van oude vrienden eenerzijds en anderzijds door aansluiting bij kerkelijk onvaste persoonlijkheden. Aanvankelijk trad hij niet openlijk tegen de R. K. Kerk op, sedert 1867 schreef hij anoniem vele hatelijke artikelen; tegenstander van den Syllabus en ’t Vaticaansch Concilie; stond in nauwe relatie met de personen, die de Oud-Katholieke Kerk hebben gesticht, hoewel hij zelf niet toetrad. In 1871 werd D. door aartsbisschop Scherr geëxcommuniceerd wegens hardnekkige oppositie tegen het Concilie; hij stierf onverzoend met de R. K. Kerk. D. is een uitnemend geschiedschrijver geweest; maar als theoloog miste hij helderheid en vastheid in de beginselen der theologie, vooral met betrekking tot het leergezag der R. K. Kerk. D. schreef: die Reformation, veel andere geschriften o.a. onder de pseudoniem „Janus”: Der Papst und das Konzil (1869).
