Declamatie (muziek), het juiste aanbrengen van klemtonen, en de nauwkeurige verdeeling van zwak en sterk. Ook de manier, waarop de componist van zangstukken zijne muziek aan den tekst aanpast. Eene goede muzik. d. ontstaat, wanneer de compon. zijne muziek zoo nauw mogelijk aanpast aan het metrum der verzen. Dat hij dit weer niet te streng doen mag, is duidelijk voor een ieder, die een juist begrip heeft van de afwijkingen in de metriek bij poëzie en muziek.
Werd vroeger door de toondichters vaak zwaar gezondigd tegen de regelen der d., tegenwoordig gaat het streven vaak te veel naar den anderen kant. Maar daardoor worden dan ook onzinnigheden, zooals men ze bij oudere Fransche componisten aantreft (Berlioz, Auber Meyerbeer) vermeden. Over dit belangrijke onderwerp schreven: Schuback (1775), Rellstab (1785), Framéry (1802), Burja (1803); ook W. Kienzl: „Die musikalische Deklamation” (1880).
