Daub

betekenis & definitie

Daub (Karl), Duitsch theoloog (Prot.) van de speculatieve richting, geb. 1765 te Cassel, werd in 1794 hoogleeraar in de philosophie aan de hooge landsschool te Hanau, in 1795 theol. prof. aan de hoogeschool te Heidelberg, waar hij 22 Nov. 1836 stierf; zijn Lehrbuch der Katechetik (Heidelberg 1801) berust geheel op Kant’s wijsbegeerte; de werken Theologumena (1806), en Einleitung in das Studium der Christl. Dogmatik aus dem Standpunkt der Religion (1810), staan onder den invloed van Schelling’s identiteits-philosophie; ten slotte ondernam D. in het werk Die dogmatische Theologie jetziger Zeit oder die Selbstsucht in der Wissenschaft des Glaubens (Heid. 1833) en in zijn Vorlesungen über die Prolegomena zur Dogmatik (Berl. 1839) in de duistere Hegeliaansche dialectiek een soort philosophische restauratie van het kerkelijk dogma. Zie over hem: Rosenkranz, Erinnerungen an Karl Daub (Berl. 1837); D. F. Strausz, Charakteristiken und Kritiken (2 Aufl. Leipz. 3844).