Darmstadt, hoofd- en residentiestad van het groothert. Hessen en hoofdstad der Hess. prov. Starkenburg. D. ligt in het N. van het Odenwoud, waar de Bergstraat naar Frankfort (zie BADEN) de vlakte bereikt, 146 M. boven de zee, rondom door schoone parken en naaldwouden omgeven.
D. is snel opgekomen. Terwijl het op ’t eind der 18e eeuw nog maar 6700 inw. had, is dit nu tot 91.000 geklommen. D. is dus een jonge stad, evenals Mannheim en Karlsruhe en kwam eerst in het begin der vorige eeuw tot grooter bloei als residentie. Daardoor werd ze ook het economisch middelpunt, trok handel en industrie tot zich en is ook opgekomen als centrum voor het (spoor-) verkeer. De stad bestaat uit een oud en een mooi aangelegd nieuw gedeelte. Echte villaparken zijn de Mathildahöhe (in ’t O. v. D.) en in het Z.O. het zoogenaamde Fintenviertel. D. heeft vier spoorwegstations en is een spoorwegkruispunt. De omgeving is boschrijk en heeft vele schoone punten.
In oorkonden van de 8e tot de 11e eeuw wordt D. als het dorp Darmunderslot vermeld. Het zou genoemd zijn naar Darimunt, een voornaam Frankisch krijgsman. In hoever het beekje de Darm met den naam D. in verband staat, valt historisch niet aan te wijzen. D. was in de 14e eeuw nog een dorp, in bezit der graven van Katzenelnbogen, en verkreeg in 1330 stad- en vestingrechten. Na het uitsterven van de mannelijke linie der Katzenelnbogen (1479) kwam D. aan Hessen.
In den Schmalkaldischen oorlog (1546-’47) werd D. door een Ned.-Spaansch korps onder den Graaf van Buren door list ingenomen en geplunderd. Het oude slot liet men daarop in de lucht springen. Na den dood van Philips den Grootmoedige (1567) viel D. bij de deeling van het land aan diens jongsten zoon, George, die het tot zijn residentie maakte en stichter der Hessen-Darmstadtsche linie werd; onder hem herstelde zich de stad; vooral echter onder Lod. I (1790-1830). De muren werden geslecht, de stad uitgebreid en met mooie gebouwen versierd.
