Danaus, Danaïden. D., zoon van den Egyptischen koning Belus en Anchinoe, vluchtte met zijn 50 dochters (Danaïden) voor de 50 zonen van zijn tweeling broeder Aegyptus, die een opstand verwekt hadden, naar Argos; ten laatste stond hij hun zijn dochters af, doch gaf dezen bevel elk haar echtgenoot in den huwelijksnacht om het leven te brengen; allen volvoerden dit bevel behalve Hypermnestra, die haren bruidegom Lynceus spaarde; de Danaïden werden voor haar misdaad gestraft door in de onderwereld ten eeuwige dage water in een bodemloos vat te moeten gieten, een beeld van nimmer eindigenden, vruchteloozen arbeid. Deze sage is van betrekkelijk jongen datum; de archaïsche vazen, die het waterdragen voorstellen, moeten dus een andere beteekenis hebben.
De D. komen als zoodanig pas op Zuid-Italiaansche „onderwereld-vazen” uit de 4e eeuw v. Chr. (zie KERAMIEK. Gr. en Rom.) vóór; verder op een relief in het Vatikaansche Museum en een der muurschilderingen van den Esquilinus te Rome. — Het schijnt, dat keizer Augustus zijn Apollotempel op den Palatijn versierde met standbeelden der Danaïden door Skopas.
