Colonia. Een colonus was bij de oude Rom. 1) iemand, die door landbouw in zijn onderhoud voorzag, hetzij als pachter of als grondbezitter en 2) een kolonist. Het afgeleide „colonia” bet. volkplanting. Met het stichten daarvan beoogden de Rom. vóór de Gracchen een militair doel: zij dienden tot blijvende bezetting in onderworpen streken en bevestigden daar de Rom. heerschappij, waarbij eerst en vooral de kustverdediging in aanmerking kwam.
Sedert de Gracchen kreeg de koloniseering een maatschappel. doel: het bevoordeelen van onvermogende burgers. Na Sulla hernam zij weer haar militair karakter, al week de bestemming van de oorspronkelijke af (coloniae veteranorum). Overigens bevolkten zij hunne kolonies met Latini; deze coloniae Latinae telden gewoonlijk meer kolonisten dan de burgerkolonies en de deelnemers waren peregrini.
