Chelléen - Naar het Fransche dorp Chelles* genoemd tijdperk in de ontwikkeling van de menschelijke kultuur, oudste gedeelte van den steentijd (door de archeologen de oudste palaeolithische tijd genoemd), uit een der warmere tusschenperioden van den zg. ijstijd. Frankrijk was blijkens de vondsten de hoofdzetel van deze kultuur, die echter een groote verbreiding gehad heeft, nl. over Midden-Europa, Italië, Spanje, Noord- en Zuid-Afrika, VoorAzië en Siberië. Uit het Ch. zijn de oudste sporen van het leven der menschen bekend, nl. puntige, in wigvorm gehouwen steenen (meest van vuursteen), ± 2 d.M. lang, waarmee men kon steken, boren, snijden.
Het Ch. was een warme tijd. De mensch leefde waarschijnlijk grootendeels van in ’t wild groeiende vruchten, wortelen, e. d. In dezen tijd leefden de reusachtige olifant (Elephas antiquus) en neushoorn (Rhinoceros Mercki), waarvan overblijfselen van beenderen gevonden zijn.
