Brix (Philipp Wilhelm), deed in 1842 zeer nauwkeurige proeven, om de verdampingswarmte (latente warmte), aansluitende aan de proefnemingen van Blach, te bepalen. Hij zorgde, in tegenstelling met dergelijke proeven van Watt (1804), Southern en Crighton, Rumford (1812), Ure (1818) en Despretz (1823), waarbij ze een bepaalde hoeveelheid verzadigden damp in een calorimeter* leidden, daar lieten condenseeren en de ontstane vloeistof tot de temperatuur van den calorimeter afkoelden, voor alles voor een gelijkmatige verwarming van den calorimeter. Dergelijke nauwkeurige bepalingen werden in 1850 door Andrews gedaan.
In 1853 deed hij uitgebreide proeven om de verbrandingswaarde* der brandstoffen te bepalen en vond bij zijn in proefketels genomen onderzoekingen, dat 52—75% van het theoretische aantal calorieën der steenkolen voor de stoomvorming nuttig gemaakt worden kan. Soortgel. proeven werden in 1860 door E. Hartig, in 1862 door C. von Hauer, in 1868 door Schemer-Kestner gedaan, die gemiddeld de praktische nuttige waarde van de steenkolen op ⅔ van de theoret. verbrandingswaarde vaststelden.
