Brandt (A. I. H. W., AHW zn.) - 1855-1915. Na 1878-1891 als predikant bij de N. H. Kerk gediend te hebben, vertrok B. eervol ontslagen naar Berlijn, doch werd twee jaren later benoemd tot hoogl. aan het Ev. Luth. Seminarie en aan de Gemeentel.
Univers, van Amsterdam om onderwijs te geven in de geschiedenis der godsdiensten in het algemeen. Dit ambt legde hij in 1910 neer om zich geheel aan zijn studie te wijden. Als opvolger van A. D. Loman heeft hij bij de godsdienstgeschiedenis vooral het oog gericht op den tijd des N. T. Hij nam zijn eigen standpunt in ten opzichte van het oudste Christendom; met een method. twijfel behandelt hij Jezus’ Lijdensgeschiedenis. Van zijne talrijke geschriften en tijdschriftsartikelen in het Ned. en Duitsch zijn te vermelden die Mandäische Religion (1889), Mandäische Schriften (1893), Die evangelische Geschichte (1893), Die jüdischen Baptismen (1910), Jüdische Reinheitslehre (1910), EIchasai (1912).
