Billbrokers (Eng.), wisselmakelaars. De Londensche b. waren oorspronkel. wat hun naam aanduidt, tusschenpersonen bij den wisselhandel. Langzamerhand echter werden zij veelal ook handelaars voor eigen rekening en dit meer en meer met geld van derden. Vooral de banken maken van hen gebruik om een deel der haar door het publiek toevertrouwde gelden rentegevend te maken en toch te allen tijde daarover te kunnen beschikken.
Zij leenen dus die gelden op korten termijn, dikwijls at call (zie CALL MONEY), aan de b., die daarvoor wissels koopen en deze weder aan de banken in onderpand geven. Aldus maken de banken gebruik van den wissel als geldbelegging, zonder zelf direct het daaraan verbonden risico te aanvaarden, dat de b. door hunne bijzondere kennis op dat gebied beter kunnen dragen. Deze praktijk heeft echter ten gevolge, dat, wanneer in tijden van paniek de banken hare gelden weder noodig hebben, de b. plotseling aan zeer groote verplichtingen moeten voldoen. Daartoe zijn zij slechts in staat, indien de Bank van Engeland hen bijspringt, hetgeen dan ook bij iedere crisis moet geschieden. Op deze wijze maken de banken vrijwel al haar gelden productief, en vertrouwen voor geval van crisis op indirecten steun van de Bank v. E. Deze praktijk is dan ook meermalen afgekeurd.
Ook de banken zelf beginnen in te zien, dat het beter is, niet alle gelden rentegevend uit te zetten, maar ook een eigen reserve te vormen, daar de last, dien de B. v. E. anders in tijden van crisis te torsen krijgt, wel eens te zwaar kon worden. Het bedrijf van b. eischt een groote mate van vertrouwen van den kant van de geldschietende banken. Meer en meer concentreert het zich bij een klein aantal groote naaml. vennootsch., de zgn. „Discount Companies”, die hare cijfers geregeld publiceeren. Vergel. over dit onderwerp Edgar Jaffé: Das englische Bankwesen.
