Bibliolatrie - lett. boekvereering, een verschijnsel, dat in bijna alle boekreligies (d. i. religies, waar de goddelijke openbaring in boeken is neergelegd) voorkomt. De eigenschappen van den goddelijk geachten inhoud worden ook op den drager van dien inhoud — het boek — overgedragen, zoodat dit ook als goddelijk, eeuwig en onfeilbaar geldt. Deze opvatting dateert nooit uit den tijd, waarin zulke boeken zijn ontstaan, maar ontwikkelt zich altijd in verband met de opkomst van een priesterschap of clerus, is dus een bestanddeel der dogmenvorming. Zoo komt deze leer voor bij de Indiërs omtrent de Wedas*, bij de Mohammedanen omtrent den Koran*, bij de Joden omtrent het Oude Testament*, bij de Christenen omtrent den Bijbel*, en min of meer ook bij de Boeddhisten omtrent de Tripitaka*, bij de Parsen omtrent den Awesta*, bij de Chineezen omtrent de Kings*.
Evenwel: in geen dezer religies zijn zulke opvattingen algemeen. Behalve dat die zienswijze alle kritiek uitsluit, heeft ze niet zelden tengevolge bepaalde ceremoniën met een exemplaar van den bijbel; b.v. men laat den bijbel ergens openvallen, en de tekst, waar ’t oog ’t eerst op valt, geldt als Gods stem (vg. het „sortes legere” der Romeinen), of ook: men legt een bijbel op het hoofd van een zieke, of men draagt bijbelspreuken als amulet. Het kussen van den bijbel in de Grieksche kerk behoort ook tot deze voorstellingsreeks.
