Bergrede - Zoo noemt men de rede van Jezus, die in Matth. 6—7 wordt medegedeeld en die veel pun ten van overeenkomst vertoont met een rede in de open lucht bij Luk. 6 : 20 —49. Wellicht wordt met beide hetzelfde bedoeld, want men kon niet een be paalden berg als de spreekplaats aanduiden. Ge dacht moet worden aan het bergland in het alge meen. Reeds te onzent spreekt men van het hooger gelegene land als van „den berg”.
Mattheus is zeer vrij in zijn samenstelling en voegt het gelijksoortige bijeen. Hij legt veel meer dan de andere evangelisten den nadruk op Jezus’ zedelijke eischen. Lukas is be knopt. De inhoud van de rede is naar Mattheus, die haar denkt als voor een ruimeren kring van discipelen uitgesproken: de zaligsprekingen als in leiding, daarna Mt. 5 : 16 het thema. Jezus’ volge lingen moeten als het zout der aarde, het licht der wereld, de Farizeërs en Schriftgeleerden in gerechtig heid verre overtreffen ten aanzien van de goddelijke eischen, door hun daden van gerechtigheid en hun schat in den hemel. Boven hoofdstuk 7 kan men schrijven: oordeel of schifting. Het licht brengt scheiding. Met de b. is zeer gedweept en men zit er verlegen mede.
Vgl. Joh. Müller, Die Bergpredigt Jesu 19082 en de zeer radicaal-negatieve resultaten van K. F. Proost. De bergrede 1914. De beste verhandeling is H. Kühn, Das Problem der Berg predigt. Neue Kirchl. Zeitschrift, 26 (1914), ; de jongste is F. Nägelsbach, Der Schlüssel zum Verständnis der Bergpredigt; 1916. Men zie verder JEZUS, INTERIMSETHIEK en ESCHATOLOGISME.
