Bellegarde - 1) Roger de St. Lary, was onder Hen drik III maarschalk van Frankrijk en werd in 1679 op bevel van Catharina de Médici vergiftigd;
— 2) Alexander, graaf van-, een Oostenr. generaal, overl. in 1731; — 3) Friedrich, graaf van-, een Oostenr. luitenant-veldmaarschalk, overl. in 1830;
— 4) Heinrich, graaf van-, werd in 1756 te Dres den geboren, trad eerst in het Saks. en daarna in het Oostenr. leger, in welk laatste hij den veld tocht van 1793 tot 1795 tegen de Fr. republ. mede maakte ; in 1796 werd hij bevorderd tot luitenant veldmaarschalk en sloot in 1797 als zoodanig met Bonaparte den wapenstilstand van Leoben. In 1799 stond hij aan het hoofd van een verbindings korps, waarmede hij 20 Mei den Fr. generaal Lecourbe bij Finstermünz versloeg; zelf leed hij echter 20 Juni in den slag bij Giuliano een neder laag tegen generaal Moreau. In 1800 werd hij na den slag van Marengo tot opperbevelhebber be noemd ter vervanging van Mêlas. Hij werd echter bij Pozzolo en Valeggio verslagen en moest achter de Etsch terugtrekken. Na den wapenstilstand naar Weenen teruggekeerd, werd hij in 1806 voor zitter van den hofljrijgsraad, werd daarna benoemd tot gouverneur van Venetië en in 1806 tot gouver neur van Galicië met den rang van veldmaarschalk. Toen in 1809 de oorlog tusschen Oostenrijk en Frankrijk uitbrak, had hij het Ie en 2e Armee korps onder zijne bevelen, doch trad tijdens den oorlog slechts op als commandant van het 1e Ar meekorps. Nadat hij Davoust uit Regensburg had teruggeslagen, vereenigde hij zich met Aartshertog Karel, die op 21 Mei met vijf korpsen Napoleon bij Aspern over den Donau terugwierp.
B. streed met zijn korps op den rechtervleugel der Oostenr, en leidde de gevechten om Aspern met groote dapperheid en hardnekkigheid. Ook in den ongelukkigen slag bij Wagram (6 en 6 Juli) voerde hij het le legerkorps aan en leed als commandant van de achterhoede van het terugtrekkende Oostenr. leger op 11 Juli aanzienlijke verliezen tegen Mar mont. Na den vrede van Weenen keerde B. naar Galicië terug en bleef daar tot 1813. In 1814 ging hij als opperbevelh. van het Oostenr. leger naar Italië en sloot met den Vice-koning Eugenius een overeenkomst, welke echter door dezen na den terugkeer van Napoleon van Elba verbroken werd. B. opende onmiddellijk de vijandelijkheden en be vocht de overwinningen bij Ferrara, Occhio bello en Tolentino. Van 1816 tot 1825 presideerde hij weder den hofkrijgsraad en trok zich daarna uit het openbare leven terug. Hij overl. 22 Juli 1845 te Weenen. — 5) en 6) August en Heinrich, gra ven van-, zoons van den voorgaande, beiden luite nant-veldmaarschalk in het Oostenr. leger.
