Azeglio (massimo taparelli d’) - geb. te Turijn 21 Oct. 1798 uit oude en adellijke familie. Hij heeft een zeer bewogen leven gehad. Op 13-jarigen leeftijd verkreeg hij toegang tot de universiteit. Later legde hij zich toe op de schilderkunst en was ook gedurende eenige jaren officier in ’t leger van Piemont.
Hij reisde veel en in 1829 gaf hij zijn eerste werk, La Soera di San Michele, uit. In 1833 schreef hij Ettore Fieramosca, dat zeer veel opgang maakte. In 1841 kwam zijn Niccolo de' Lapi uit. Zijn patriottische romans en brochures dwongen hem uit het Oostenrijksche Italië te vluchten naar Rome, waar hij invloed uitoefende op de kortstondige liberale staatkunde van Paus Pius IX. In 1848 nam hij in Lombardije en Venetië deel aan den oorlog tegen Oostenrijk. Na de nederlaag der Sardiniërs bij Novara in 1849 droeg Victor Emmanuel II A. de vorming van een nieuw ministerie op. In de volgende jaren speelde hij als zoodanig en ook na zijn vervanging als minister-president door Cavour een belangrijke rol in de éénmaking van Italië. Van zijn politieke geschriften zijn de belangrijkste: I miei ricordi (2e dr., Florence 1867); L'Italie de 1847 à 1865, Correspondance politique de Massimo d'Azeglio (uitgegeven door Rendu, Parijs, 1866); Scritti postami (uitgeg. door Ricci, Florence 2de dr. 1872); Scritti politici e letterari (uitgeg. door Tabarini, Florence, 1872).
