Almohaden - Berbersche dynastie, die gedurende de 12de en 13de eeuw in Afrika en in Spanje heerschte. Deze dynastie had haren oorsprong in eene religieuse beweging onder de Mohammedanen van Noord-Afrika, gelijk de naam aanduidt, die beteekent: Aanhangers of verdedigers van Gods eenheid (Tawhid). De stichter dezer beweging is de Berbersche theoloog Mohammed ibn Toemart, die in 1121—1122 als Mahdi onder zijne landgenooten optrad, onder wie hij door zijne vroegere prediking reeds vele aanhangers had. De eigenlijke grondlegger van de wereldlijke macht der Almohaden is echter niet hij, maar zijn aanhanger Abd al Moemin, die den strijd tegen de toenmalige heerschers, de Almoraviden, met geluk voerde en na den dood van den Mahdi als Vorst der Geloovigen optrad, 1130 of 1132.
Onder hem en zijne opvolgers Joesof en Jakoeb veroverden de Almohaden Noord-Afrika en Spanje, maar in de daarop volgende 13de eeuw ging hun rijk weder te niet. In Spanje leden zij 1212 eene groote nederlaag in den slag bij Las Navas de Tolosa tegen Alfonso VIII van Kastilië en trokken zich daarna naar Afrika terug, al bleven enkele gedeelten van Spanje nog een tijdlang onder hun gezag. In Afrika maakten zij plaats voor de dynastieën der Abd oei Waditen in Algerië, der Hafsiden in Tunis en der Meriniden in Marokko. De leden dezer dynastie zijn: Abd-alMoemin-lbn-Ali 1130 tot 1163; Aboe-Jakoeb Joesof, 1163—1184; Aboe-Joesof Jakoeb Al-Mansoer, 1184—1199; Mohammed an-Nasir, 1199— 1214; Joesof-al-Mostansir, 1214—1224; Abd-alWahid al Makhloe, 1224; Al-Adil, 1224-1227; Jahja, 1227—1228; Aboel-Oela Idris, 1228—1232; Abd-al-Wahidar-Rasjid, 1232—1242; Ali asSaïd, 1242—1248; Omar al-Mortada, 1248—1266; Aboel Oela Aboe-Debboes, 1266—1269.
