Alliantie

betekenis & definitie

Alliantie - verbond, meestal door een tractaat bevestigd, gesloten tusschen staten of vorsten, om gemeenschappelijk een zeker doel te bereiken. Defensieve a.’s treden verdedigenderwijs, offensieve, aanvallenderwijs op. De voornaamste a.’s uit de geschiedenis zijn: Triple A., 1668 tusschen Nederland, Engeland en Zweden door De Witt tot stand gebracht, om tusschen Lodewijk XIV en Spanje te bemiddelen; Triple A. in 1717 tusschen Engeland, Frankrijk en de Republiek tegen Spanje, en Quadruple A., in 1718 tusschen den Keizer, Engeland, Frankrijk en de Republiek (zonder dat de Staten-Generaal hunne toestemming tot toetreding tot deze a. hadden gegeven) tegen Spanje; Heilige A. tosschen Rusland, Oostenrijk en Pruisen en vervolgens zoo goed als alle andere Europeesche mogendheden in 1816, om de onbeperkte macht der vorsten te handhaven; Quadruple A. in 1834 tusschen Engeland .Frankrijk en de wettige regeeringen in Spanje en Portugal tegen de troonpretendenten in de twee laatste landen; Quadruple A. in 1840 tusschen Engeland, Rusland, Oostenrijk en Pruisen tegen Frankrijk, om het Oosten tot rust te brengen; Triple A. in 1882 tusschen het Duitsche Rijk, Oostenrijk en Italië. Deelnemers aan een a. heeten geallieerden, bijv. de verbonden mogendheden, die 1813—15 tegen Napoleon streden.