o. (-en), een type koppeling voor het overbrengen van krachten of momenten van de aandrijvende op de aangedreven as door de een of andere vorm van wrijving, terwijl er geen starre verbinding tussen beide assen bestaat.
Een wrijvingskoppeling die berust op mechanische wrijving wordt ook wel frictiekoppeling genoemd. De wrijvende oppervlakken kunnen opgebouwd zijn uit lamellen, segmenten of platenpakketten. Behalve de mechanische wrijving tussen vaste lichamen wordt ook de viscositeit van fluïda benut,evenals de (elektro-)magnetische kracht (centrifugaalkoppeling; elektromagnetische koppeling; hydraulische koppeling; keerkoppeling; platenkoppeling; pneumatische koppeling; slipkoppeling). Omdat een wrijvingskoppeling geen starre verbinding tussen de assen vormt, kan een beweging geleidelijk tot stand gebracht worden (b.v. een continu draaiende motor kan een zware machine geleidelijk in beweging zetten: auto). Ook valt de wrijvingskoppeling bij plotselinge schokken of overbelasting vanzelf uit (de delen slippen ten opzichte van elkaar); beschadiging (b.v. asbreuk) wordt zo voorkomen.
