v./m. (-n), ben. voor de derivaten van fenylethylamine met een zwakke adrenalineachtige werking op diverse organen, maar met in hoofdzaak een centraal opwekkende werking.
De bekendste wekaminen zijn amfetamine (benzedrine, dexedrine) en efedrine. In de geneeskunde worden ze wel gebruikt als neusdruppels, of als vermageringsmiddel (eetlustremmend). De wekaminen worden vooral gebruikt als doping om de opwekking van de spieractiviteit en de uitschakeling van het vermoeidheidsgevoel en de vermindering van slaapbehoefte. Ze worden om deze eigenschappen ook gebruikt als zgn. pepmiddel in de sfeer van drugs. Er kan een sterke afhankelijkheid ontstaan, met een verslavingsbeeld dat doet denken aan dat van een cocaïneverslaving.
