o. (-vliezen), (anatomie) membrana serosa, dun, doorschijnend bindweefselvlies dat een lichaamsholte bekleedt.
Tot de weivliezen behoren het borstvlies (pleura), het hartzakje (pericardium) en het buikvlies (peritoneum). Zij vormen alle drie een eigen holte, waarin resp. de longen, het hart en een groot deel van de buikingewanden gelegen zijn. De holte van het borstvlies is gepaard, de andere niet. Elk weivlies bestaat uit twee bladen, waarvan het binnenste de organen bekleedt (viscerale blad), het buitenste tegen de lichaamswand of de begrenzing van de holte is gelegen (pariëtale blad). De weivliezen zijn bedekt met een laag platte epitheelcellen, die steeds vochtig zijn. Daardoor kunnen de beide bladen gemakkelijk langs elkaar schuiven, zodat de beweeglijkheid van de organen niet belemmerd wordt.
De bladen hangen daar met elkaar samen waar de bloedvaten en zenuwen die een orgaan verzorgen, binnendringen, en zij bekleden de vaten en zenuwen eveneens. In de buikholte vormt bij een deel van de darmen dit samenhangend gedeelte een ophangband, het darmscheil (mesenterium). De weivliezen zijn door hun dunlagige structuur zeer gevoelig voor beschadiging (ontstekingen), waarop zij reageren met onderlinge verklevingen en vergroeiingen. Dit belemmert de beweeglijkheid van de ingewanden en kan stoornissen van hun functie tot gevolg hebben. O.a. doordat zij rijk zijn aan bloedvaten hebben de weivliezen de eigenschap stoffen, ook giftige stoffen en bacteriële produkten (toxinen), snel en gemakkelijk op te nemen. Daarom zijn ontstekingen en verwondingen van de weivliezen (pleuritis, pericarditis, peritonitis) altijd van ernstige aard.
