Duits componist en dirigent, * 2.3.1900 Dessau, ✝ 3.4.1950 New York. Aanvankelijk componeerde Weill voornamelijk instrumentale werken.
Ca. 1928 ontwikkelde hij zich tot een van de radicaalste en tevens succesvolste vernieuwers van het muziektheater. In samenwerking met B. Brecht en geïnspireerd door diens sociaal-kritische opvattingen schiep hij een direct aansprekende vorm van antiromantisch muziektheater, gebaseerd op een muzikale stijl waarin elementen, ontleend aan o.a. de jazz, de lichte muziek en het Singspiel, waren verwerkt. In die tijd ontstonden Die Dreigroschenoper (1928), Happy end (1929) en Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (1930). De nazi’s veroordeelden zijn wrange realisme en stekelige parodieën. Hij vestigde zich daarom in 1933 in Parijs, samen met zijn vrouw L.
Lenya die een van de beste vertolksters van zijn werk was. In 1935 emigreerde Weill naar de VS waar hij Broadwaysuccessen componeerde, zoals Lady in the dark (1941), One touch of Venus (1943), Street scene (1947). Composities: Berliner Requiem (1921), 2 symfonieën (1921 en 1934), strijkkwartet (1923), concert voor viool en blazers (1923), Der neue Orpheus (1925), Der Zar lässt sich photographieren (1928), Der Jasager (1930), Die Bürgschaft (1931), Die sieben Todsünden (1933), Der Silbersee (1933), kooren toneelmuziek. Uitgaven: Ausgewählte Schriften (1975), Über K. Weill, door D.Drew (1975).
LITT. H. Kotschenreuther, K. Weill (1962).
