m. (-en), (ook: warmtedoorgangscoëfficiënt), symbool: k, maat voor de hoeveelheid warmte die door een wandconstructie getransporteerd wordt met de SI-eenheid kW/(m2-K).
(e) In de bouwkunde wordt de warmtetransmissiecoëfficiënt, dan vaak fc-waarde genoemd, veel gebruikt als maat voor de hoeveelheid warmte die door een wand (dak, muur, vloer, raam) getransporteerd wordt en dus verloren gaat. Men bedenke steeds dat de coëfficiënt aangeeft de hoeveelheid warmte per tijdseenheid (seconde), per eenheid van oppervlakte (vierkante meter) en per eenheid van temperatuurverschil (kelvin; graad Celsius). Hoe kleiner de k, des te beter isoleert de constructie. Hoe de grootte van k gevonden kan worden, vindt men in normblad NEN 1068. Daarin worden ook de begrippen gemiddelde k-waarde (k) en de thermische isolatie-index (It) besproken.
De grootte van k is ook belangrijk voor het ontwerpen van warmtewisselaars, stoomketels e.d. en van isolatie van leidingen, ketels enz. LITT. NEN 1068, Thermische isolatie van gebouwen (1980).
