v., de behandeling van (spier)aandoeningen door warmte toe te voeren.
Warmte wordt in de fysische geneeskunde gebruikt ter verbetering van de bloedcirculatie en vermindering van pijn. Als oppervlakkige warmtebronnen kent men: warme pakkingen, paraffinebaden, warm-waterbaden (stoombad 40—50 °C, hete lucht), verwarmd zand, straalkachels en infraroodlampen. Voor diepere warmtetoepassing gebruikt men diathermie, microgolftherapie, en geluidstherapie.
Warmte toegediend aan de huid leidt tot plaatselijke verwijding van de bloedvaten en een verbetering van de doorstroming van de huid met bloed. Deze verbetering treedt gedeeltelijk ook op in dieper gelegen lagen, zoals spierweefsels. Indien men warmte toevoert aan b.v. de onderbenen, dan zal ook elders in het lichaam een reactie optreden, m.n. aan gezicht en handen.
Intensiteit, afstand van de bron tot het te behandelen lichaamsdeel en de duur van de bestraling moeten nauwkeurig worden gedoseerd om verbranding te voorkomen. Bij spierweefsels is een afnemen van de spiertonus door warmte waargenomen; de verkregen ontspanning levert een bijdrage aan de pijnbestrijding. Indien men langere tijd een groot oppervlak van het lichaam aan warmte blootstelt, b.v. bij een heet bad, dan zal de temperatuurregulatie, m.n. bij bejaarden en zeer jonge kinderen, te kort kunnen schieten zodat de lichaamstemperatuur stijgt.
