o., in de Noordgermaanse mythologie de plaats, waar de in de strijd gesneuvelden verzameld
worden.
Het walhalla is als het ware een afzonderlijke hemelse woning, waarin een uitverkoren groep van doden met de dodengod Odin als leider wordt gelokaliseerd. In het Eddagedicht Grimnismál wordt het uitvoerig beschreven: de walkuren bedienen daar de helden en leiden hen binnen. De gesneuvelden leiden daar een leven als aardse helden: zij drinken en pralen en oefenen zich dagelijks in de strijd. Want op hen zal bij het einde der wereld de taak rusten, om de goden bij te staan in hun gevecht tegen de vernietigende demonen (ragnarök). Dit is een specifiek Scandinavische en vrij jonge opvatting; de verhalen over inrichting van het walhalla bestaan uit nog latere sprookjesmotieven.
