v., theorie die de mathematische basis verschaft om a priori tot kwantitatieve uitspraken te komen over verschijnselen waarbij wachten een grote rol speelt.
Het model van een wachttijdensysteem bevat twee elementen: bedieningsvragers en bedieningsgevers, vaak ook aangeduid met klanten, resp. loketten. De karakteristieke variabele factoren die de toestanden van een wachttijdensysteem bepalen, zijn de volgorde van aankomst van de klanten, de bedieningstijden van de loketten, de mogelijke opstelling van de klanten voor de loketten, de plaatsing van de verschillende loketten. De wachttijdtheorie maakt het mogelijk om bij gegeven informatie over de genoemde onafhankelijke variabelen uitspraken te doen over de afhankelijke variabelen zoals verwachte wachttijd per loket, gemiddeld aantal wachtende klanten voor een loket, bezettingsgraad van de loketten enz.
