het bewerkstelligen en voeren van een agressieve oorlog. Na de Tweede Wereldoorlog stonden de leiders van Duitsland en Japan terecht wegens het doen ontstaan en het voeren van de oorlog.
Deze individuele strafrechtelijke verantwoordelijkheid voor de oorlog is alleen aanvaard voor die staatslieden en militairen die positief en welbewust bijgedragen hadden tot de desbetreffende politiek. De juridische grondslag voor die aansprakelijkheid werd gevonden in het Verdrag van Parijs (1928), waarbij de oorlog werd uitgebannen als middel van nationale politiek, en in resoluties van de Volkenbond, waarin de agressieve oorlog werd gekenmerkt als een internationaal misdrijf.Men is er nog steeds niet in geslaagd een vastomlijnde omschrijving te geven van het misdrijf tegen de vrede. Dit hangt samen met het probleem een duidelijke grens te trekken tussen de (verboden) agressieve en de (toegelaten) defensieve oorlog. Een andere moeilijkheid is het bepalen van de kring van personen die strafrechtelijk aansprakelijk zijn voor een agressieve oorlog (m.n. in een democratie). Protesten (naar aanleiding van de Processen van Neurenberg en Tokio) dat het misdrijf tegen de vrede pas als zodanig zou zijn erkend nadat de feiten waren gepleegd, hebben geleid tot opneming van het geweldverbod in het VN-Handvest en bevestiging ervan in de in 1974 aanvaarde definitie van agressie. Het misdrijf tegen de vrede kan slechts in zeer bijzondere omstandigheden, zoals na capitulatie na een verloren oorlog, tot een strafproces voor een nationale of internationale rechter leiden. Van de ca. 25 internationale oorlogen na 1945 leidde er geen tot strafvervolging wegens het misdrijf tegen de vrede.
LITT. B.V.A.Röling, Strafbaarheid van de agressieve oorlog (1950); R.H.Minear, Victor’s justice (1971); B.V.A.Röling, Volkenrecht en vrede (1973); B.F.Smith, Reaching judgment at Nuremberg (1977).
