m. (-en), gevonden kind: een kind te vondeling leggen, ergens neerleggen opdat iemand het zal vinden en meenemen.
Met vondeling wordt een kind beneden de leeftijd van zeven jaar aangeduid dat door degene die de zorgplicht voor dat kind heeft in hulpeloze toestand wordt achtergelaten met het oogmerk zich van dat kind te ontdoen. De vinder van een vondeling is verplicht tot aangifte bij de ambtenaar van de burgerlijke stand ter plaatse. Deze legt alle beschikbare gegevens vast in een proces-verbaal, dat in de registers van de burgerlijke stand wordt ingeschreven, en gaat tot voorlopige naamgeving over in afwachting van het hierover uit te lokken KB. In Nederland is het de vinder van een vondeling beneden de leeftijd van zes maanden niet toegestaan het kind zonder voorafgaande toestemming van de Raad voor de Kinderbescherming onder zich te nemen. In België wordt het kind toevertrouwd aan de burgerlijke autoriteit, over het algemeen het Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn. In Nederland vormt het te vondeling leggen een misdrijf.
Eind 1979 is echter een wetsvoorstel ingediend om de bepalingen te verzachten. Nadat het te vondeling leggen in Nederland jarenlang een zeer zeldzaam verschijnsel was, is het in de jaren zeventig weer toegenomen, mogelijk mede als gevolg van de aanwezigheid van allochtone groepen, die ten aanzien van te vondeling leggen en ongehuwd moederschap een andere traditie hebben.
