m. (-s), draagvlak met een zodanige dwarsdoorsnede (vleugelprofiel), dat daarop een draagkracht kan ontstaan.
Op een vliegtuigvleugel ontstaat de voor een vliegtuig vereiste draagkracht ( draagvleugeltheorie). Het vleugelprofiel ( zie profiel, VLIEGTUIGBOUW ) wordt gevormd met behulp van vleugelribben, die verbonden zijn door vleugelliggers. Tussen de geometrische vleugelkoorde van het vleugelprofiel aan het uiteinde (het ‘tipprofiel’) en die van het profiel in het midden (het ‘wortelprofiel’) van een vliegtuigvleugel bestaat veelal een zekere hoek, de vleugelwrong of vleugelverdraaiing. De meeste vleugels hebben een zodanige wrong dat de instelhoek van de tipkoorde kleiner is dan de instelhoek van de wortelkoorde. Deze negatieve wrong wordt toegepast om te bereiken dat bij grote invalshoeken vliegtuigvleugel dus bij hoeken waar de kans op overtrekken groot is vliegtuigvleugel de stroming eerder in het middendeel van de vleugel loslaat dan aan te tippen, waardoor b.v. een goede werking van de rolroeren verzekerd blijft. Een ander vleugelkenmerk is de vleugelslankheid.
Vaak is een vleugel voorzien van kleppen ( zie klep, LUCHTVAART) . Volgens internationaal voorschrift dient een vliegtuig van zonsondergang tot zonsopgang lichten te voeren: een rood licht aan het linker uiteinde en een groen licht aan het rechter uiteinde van de vleugel, alsmede een vast wit licht of wit flikkerlicht, dan wel een afwisselend rood en wit licht, achter aan de staart van het vliegtuig (heklicht). De vleugellichten mogen vaste lichten zijn of flikkerlichten.
Een vrijdragende vleugel is een vliegtuigvleugel die niet door uitwendig aangebrachte stijlen of spandraden wordt gesteund, of waarvan de bevestigingspunten van stijlen of spandraden zeer dichtbij de romp van het vliegtuig zijn gelegen. Een verspannen vleugel is een vleugel die door uitwendig aangebrachte stijlen of spandraden wordt gesteund en waarvan de bevestigingspunten niet dicht bij de romp van het vliegtuig zijn gelegen.
