Milanees adellijk geslacht, reeds genoemd in 1065, dat in de 13e eeuw een machtige positie verwierf in de strijd tussen Guelfen en Ghibellijnen tegenover de guelfische familie Della Torre. De eerste belangrijke Visconti was aartsbisschop Ottone (1207–95).
Zijn neef Matteo (1255–1322) werd wereldlijk heerser over Milaan. Dit bleven de Visconti’s tot 1447. Het hoogtepunt van hun macht bereikten zij onder Giovanni (aartsbisschop van 1349–54) en Gian Galeazzo (1347–1402). Zij breidden hun macht uit over heel Lombardije en Piëmont, zodat zij een autonome heerschappij verwierven, die door keizer Wenceslas erkend werd via de verlening van de hertogelijke titel (1395). De Visconti’s stimuleerden de ontwikkeling van de universiteit en steunden Petrarca. Met Filippo Maria stierf de mannelijke linie van de Visconti’s in 1447 uit, waarna de macht door huwelijk van zijn dochter overging op het geslacht Sforza.
