v./m. (-n), (ook: verpleger, verpleegster), iemand die de wettelijke bevoegdheid heeft verkregen om de ziekenverpleging uit te oefenen.
Zowel in Nederland als België is het beroep van verpleegkundige wettelijk beschermd. Tegelijk met het behalen van een diploma krijgt de verpleegkundige een insigne als kenteken van diplomering. Een basisdiploma is het diploma-A voor algemene ziekenverpleging, dat behaald kan worden door 3j jaar verpleging en studie in een voor deze opleiding erkend ziekenhuis (de meeste algemene ziekenhuizen hebben deze erkenning). Naast het diploma-A bestaat het dipIoma-B voor psychiatrische verpleging; de opleiding duurt 3 jaar en geschiedt in psychiatrische inrichtingen. Tenslotte is er de opleiding tot verpleegkundige in de zwakzinnigenzorg (Z-diploma), die eveneens 3 jaar duurt. Na het behalen van het A-diploma kunnen verpleegkundigen speciale opleidingen volgen.
Ook hiervoor zijn bepaalde ziekenhuizen als opleidingsinrichting erkend. Verder zijn niet-klinische vervolgopleidingen mogelijk, o.a. voor maatschappelijke gezondheidszorg (opleiding tot wijkverpleegkundige) en voor sociaal-psychiatrische zorg, die 2 jaar duren, en gegeven worden aan sociale academies en hogere scholen voor verpleegkunde.
