[Sanskriet, einde van de Veda], samenvattende naam voor de leer van de Upanishad. Later werd de term Vedanta uitgelegd als: einddoel van de Veda.
Men duidde er de veelzijdigste en volledigste van de Indische denkrichtingen mee aan, die tot op de huidige dag de meeste invloed heeft. In wezen is de Vedanta een metafysica en verlossingsleer die doorgaat voor de authentieke verklaring van de leer van de Upanishad. Zij betoogt dat de fenomenale wereld, met inbegrip van de individuele zielen, een emanatie of transformatie (over de details bestaat geen overeenstemming) van het enige, eeuwige, ondeelbare, alwetende, almachtige brahman is. Door meditatie op het brahman moet men de verlossing trachten te bereiken (Indische filosofie). De Vedanta-wereldbeschouwing en -verlossingsleer verbond zich met en beïnvloedde verscheidene godsdienstige richtingen.
LITT. J. Gonda, Inleiding tot het Indische denken (1948); M. Hiriyanna, The essentials of Indian philosophy (1960); E. Deutsch en J.A.B. van Buitenen, A source book of Advaita (1971).
