v./m. (-s),
1. clausule in handelscontracten, bij leningen enz. waardoor een vaste verhouding wordt gestipuleerd tussen de valuta waarin het contract is vastgesteld en een andere valuta;
2. (ook: valutawaardeclausule), valutaoptie waarbij de schuld in verschillende valuta’s wordt uitgedrukt en de schuldeiser op de vervaldag de keuze heeft van de munt waarin rente en hoofdsom moeten worden betaald.
Valutaclausules kwamen voor 1914 veelvuldig bij internationale obligatieleningen voor; de buitenlandse inschrijver kreeg dan een obligatie in de eigen munt en de obligatiehouders waren, althans in theorie, gevrijwaard tegen nadelige koersschommelingen op de wisselmarkt. Aan de rechten van obligatiehouders werd evenwel vaak getornd b.v. door betalingen in gedeprecieerde valuta te doen. Na 1945 werden talrijke obligatieleningen met valutaclausule (b.v. in dollars, SFr of DM) of valuta-optie uitgegeven. Bovendien werden internationale obligatieleningen uitgegeven in Europese rekeneenheden (ERE).
LITT. Y.Schoentjes-Merchiers, De waardebeveiligingsbedingen in het recht van de landen der EEG (1968).
