o., (rooms-katholiek) plaats of toestand van loutering na de dood.
De leer van het vagevuur bedoelt allereerst te zeggen dat het gerechtvaardigd is de christelijke voorbede krachtens de gemeenschap der heiligen tot de overledenen uit te strekken, een praktijk die o.a. uit het latere jodendom is overgenomen. Theologische beschouwingen en volkse voorstellingen van het vagevuur bloeiden vooral in de late middeleeuwen. De Concilies van Lyon en Florence beklemtoonden, met de kerk van het oosten, de mogelijkheid der voorbede en het louteringskarakter der straffen, het Concilie van Trente verbood bovendien alle voorstellingen en praktijken die voortkomen uit weetgierigheid, bijgeloof en winstzucht. voorgeborchte.
LITT. R.Guardini, Die letzten Dinge (1950); J.de Brandt, Christ. eschatologie (1955); E.Fleischhack, Fegfeuer (1968).
