o. (-en), onderzoek naar het biologisch vaderschap van een kind, b.v. in verband met een eis tot alimentatie voor dat kind.
Het vaderschapsonderzoek berust op de overweging dat de erfelijke eigenschappen die bij het kind kunnen worden vastgesteld het resultaat zijn van de combinatie van genen afkomstig van zowel de vader als de moeder (Mendel, wetten van). In sommige gevallen kan een man overtuigend van het vaderschap uitgesloten worden (d.w.z. hij kan de biologische vader niet zijn). Bij het onderzoek kan gebruik worden gemaakt van ieder goed herkenbaar erfelijk kenmerk, waarvan de wijze van overerving grondig bekend, regelmatig en ongecompliceerd is. In de praktijk beperkt men zich meestal tot genetisch bepaalde kenmerken van de bloedbestanddelen, omdat in mensenbloed een groot aantal kenmerken aangetoond kunnen worden die aan deze voorwaarden voldoen. Hierbij worden aan bloedmonsters van het kind, de moeder en de aangewezen man minstens enkele tientallen bloedgroepfactoren bepaald. De kans dat het vaderschap van een ten onrechte daarvan betichte man kan worden uitgesloten bedraagt 85—99 %.
Omdat een 100% waterdicht onderzoek nog niet mogelijk is, wordt het gevolgd door een biostatistische analyse, waarbij wordt berekend hoe groot de kans is dat de aangewezen man werkelijk de biologische vader is op grond van biometrische kenmerken van alle drie betrokken personen. Is de waarschijnlijkheid groter dan 95 %, dan wordt het vaderschap als ‘waarschijnlijk’ beoordeeld; bij nog grotere waarschijnlijkheidspercentages als ‘zeer waarschijnlijk’, ‘hoogst waarschijnlijk’ of zelfs ‘praktisch bewezen’.
