[Lat.], o., de richting van de ultramontanen.
De term ultramontanisme diende m.n. ter onderscheiding van episcopalistische en nationaal-kerkelijke stromingen zoals het gallicanisme, febronianisme en josefinisme. In de 19e eeuw is het tot een scheldwoord geworden voor de politieke organisatievorm van het rooms-katholicisme. Ultramontanen gelden dan als bestrijders van alle moderne stromingen (Verlichting, liberalisme, laïcisme, rationalisme) en als verdedigers van de pauselijke macht, speciaal van het primaat en de onfeilbaarheid.
LITT. K.Buchheim, Ultramontanismus und Demokratie (1963); H.Maier, Revolution und Kirche. Zur Frühgesch. der Christi. Demokratie (3e dr. 1973); H.J.Pottmeyer, Unfehlbarkeit und Souveränität (1975).
