[Fr.], o. (-en),
1. ridderlijk kampspel in de middeleeuwen, steekspel;
2. sportcompetitie binnen een bepaald tijdsverloop.
Het toernooi is van Franse afkomst. Godefroy de Preuilly schreef ca. 1050 als eerste bepaalde toernooiwetten voor. Naast de hoftoernooien, die plaatsvonden tussen de edelen, ontstonden een soort toernooiverenigingen, die het kampspel als een regelmatige sport beoefenden en voorstellingen gaven. Het ruitergevecht vond plaats op het toernooiveld, dat door slagbomen was afgesloten, terwijl aan de zijkanten tribunes waren voor de toeschouwers. Als wapens waren slechts schild en lans toegelaten. In de buhurt vochten ongewapende troepen met elkaar, terwijl de tjost een tweegevecht was met vaak dodelijke afloop. Het toernooi bleef tot in de 16e eeuw voortbestaan (de Franse koning Hendrik II kwam in 1559 tijdens een toernooi om het leven, hetgeen het einde van de toernooien versnelde).
LITT. J.F.Verbruggen, De krijgskunst in WestEuropa in de middeleeuwen (1954).
