o., aanduiding voor een onafhankelijke richting in het internationale communisme.
De term titoïsme ontstond bij de breuk tussen de Kominform en Tito (1948). Hij wordt vooral gebruikt ter aanduiding van het streven naar een eigen weg naar het socialisme in grotere onafhankelijkheid of zelfstandigheid ten opzichte van de Sovjetunie. Vooral in de jaren 1948-51 werden vele communisten als ‘titoïsten’ terechtgesteld. Tijdens de destalinisatie werd deze campagne verzacht. De term titoïsme voor nationaal-communisme is in onbruik geraakt, maar het Joegoslavisch model wordt nog steeds titoïsme genoemd. Daarbij ligt het accent meer op de bedrijfsdemocratie dan op de nationale zelfstandigheid.
LITT. D.J.Rusinov, The Yugoslav experiment (1977).
