[Gr.], m. (-en, -s),
1. in de Griekse mythologie naam voor de leden van een reuzengeslacht dat de strijd met de goden aanbond;
2. hemelbestormer, geweldige figuur.
De titanen waren de twaalf zonen en dochters van Gaia en Ouranos, die zij onder leiding van Kronos van de heerschappij beroofden. Op hun beurt werden de titanen door Zeus en de Olympische goden in de titanomachie overwonnen en naar de Tartaros verbannen. Tot de titanen behoorden o.a. Okeanos, Tethys, Hyperioon, Rhea, Mnemosyne, Atlas en Kronos.
