[Lat.], m. (mv.), de oude Romeinse openbare badinrichtingen met warmwatervoorziening.
Thermen worden aangetroffen in het hele gebied van het Romeinse Rijk, echter vooral in de westelijke provincies en in Noord-Afrika, vanaf de 2e eeuw v.C. Zij speelden een belangrijke rol in het openbare leven van de Romeinen. Elke stad of provincieplaats telde wel één of meer thermen. Vooral in de Keizertijd ontwikkelden ze zich tot grote gebouwencomplexen (keizerthermen). De verwarming geschiedde door middel van een hypocaustum. In de noordelijke provincies zijn bekend de thermen van Trier (eind 3e eeuw) en Heerlen (waarschijnlijk 2e eeuw; ter plaatse geconserveerd in het Thermen-museum). In Nederland zijn voorts thermen opgegraven te Maastricht en Voorburg (Zuid-Holland).
LITT. L.Dinkel, Römische Thermen (1962).
