(teokratie) [Gr. krateo, heersen], v.,
1. staatsvorm waarin alle gezag regelrecht van God wordt afgeleid en uitgeoefend of gecontroleerd door geestelijke gezagsdragers;
2. de christelijke leer dat uitsluitend Gods wil norm is voor politiek handelen en dagelijks leven. Het streven van de middeleeuwse pausen sinds Gregorius VII (1073-85) wordt wel als theocratie gekarakteriseerd, zo ook de calvinistische staatsleer, zoals deze zich (o.a. bij Groen van Prinsterer) uitspreekt met betrekking tot de oorsprong van het staatsgezag. Theocratische beginselen liggen aan de basis van de doelstellingen van de Ned. Staatkundig Gereformeerde Partij. De Iraanse revolutie (1979) resulteerde in de vestiging van een islamitische theocratie.
LITT. A.A.van Ruler, Religie en politiek (1945).
