[Ital.],
I. zn., v./m./o.,
1. onverglaasde gebrande pottenbakkersklei;
2. beeldwerk, m.n. vazen daarvan vervaardigd;
3. lichtbruinrode kleur;
II bn., . van terracotta vervaardigd;
2. de kleur van terracotta benuttend, lichtbruin-rood.
De kleur van terracotta varieert afhankelijk van de gebruikte grondstof, van geel tot rood en bruin. De baktemperatuur is vrij laag, ca. 900—1000 °C. Vrijwel uitsluitend pronkvoorwerpen zijn van terracotta, aangezien het materiaal na het bakken poreus blijft. In de antieke kunst kent men beeldjes, reliëfs en bouwornamenten van terracotta. Grote beelden van terracotta zijn zeldzaam vanwege de hoge technische eisen die het bakken stelt. In de middeleeuwen raakte de terracottatechniek in onbruik; zij bloeide weer op in de 15e eeuw in Italië. In de 17e eeuw raakte ze weer in onbruik, maar op het einde van de 19e eeuw beleefde ze weer een korte bloeiperiode.
LITT. R.A.Higgings, Greek terra-cotta’s (1967).
