m. (-en), (ook: glasmeteoriet, billitoniet), ben. voor kleine glasachtige voorwerpen, dikwijls regelmatig, rondachtig van vorm.
Tektieten bestaan uit glas met een hoog smeltpunt dat ca. 70 % Si02 bevat en zijn meestal ondoorzichtig, soms donker groenachtig van kleur; het oppervlak is voorzien van putjes en groefjes, soms in een karakteristiek patroon. In australieten bleken de isotopen 10Be en 26A1 voor te komen; beide kunnen slechts door intensieve kosmische straling zijn ontstaan. Hiermee mag men de kosmische oorsprong van de tektieten bewezen achten. Zij schijnen voornamelijk in drie grote zwermen op de aarde terechtgekomen te zijn, één tijdens het Oud-Tertiair in Texas, één in het Midden-Tertiair in Centraal-Europa, de zgn. moldarieten (Tsjechoslowakije), en één vermoedelijk in het Midden-Pleistoceen tussen Zuid-China en Australië met een centrum in de Filippijnen. De ouderdommen variëren tussen 700000 en 30 mln. jaar. De meest aanvaarde veronderstelling is dat de tektieten afkomstig zijn van de maan van waaruit ze uitgeworpen werden na een maanexplosie (na inslag van een zwaar lichaam?).
Bij deze inslag namen ze de druppelvorm aan; ze stolden in de interplanetaire ruimte en een deel kwam op aarde neer. Bij sommige, vooral australieten, zijn er aanwijzingen dat ze bij de passage door de aardatmosfeer opnieuw gedeeltelijk vloeibaar zijn geweest.
