[Lat. tabula, tafel, schema], v. (-turen),
1. notatiesysteem voor het noteren van muziek voor bepaalde, vnl. solistisch bespeelde instrumenten, met gebruikmaking van letters, cijfers en notentekens op notenbalken met een wisselend aantal lijnen;
2. de kunstregels van de Meistersinger. De belangrijkste tabulaturen zijn die voor orgel en luit. Deze werden toegepast in de 16e, 17e en in het begin van de 18e eeuw. Het begrip tabulatuur werd ook gebruikt voor een notatie van meerstemmige (veelal bestaande vocale) muziek, samengevoegd op twee notenbalken (b.v. Tabulatura nova van S. Scheidt). Het aldus voor uitvoering op een toetsof ander akkoordinstrument geschikt maken en noteren heette intabuleren of intavoleren.
LITT. W.Apel, The notation of polyphonic music 900-1600 (1953).
