v., ambtelijke instelling die uit zee aangespoelde voorwerpen moet beheren.
(e) In Nederland blijven in zee geworpen en door deze opgeworpen goederen eigendom van de rechthebbende. Worden schepen of goederen in zee of op of aan buitengronden of het vaste zeestrand gered, geborgen of gevist, zonder dat de bevelhebber, eigenaar der lading of geconsigneerde daarbij aanwezig en bij de bergers bekend zijn, dan moet het geredde zo spoedig mogelijk in handen gesteld worden van de strandvonder, in de meeste gemeenten de burgemeester. Bij overtreding van dit voorschrift verliezen de bergers hun recht op hulpen bergloon en zijn eventueel tot schadevergoeding verplicht, onverminderd de mogelijkheid van strafvervolging. In België vallen strandvonden nog steeds onder het plakkaat van keizer Karel v van 10.12.1547: de staat wordt er eigenaar van indien de eigenaar zich binnen het jaar niet aanbiedt om deze voorwerpen terug te vorderen. Na deze termijn worden de strandvonden beschouwd als goederen zonder meester, die aan de staat krachtens zijn domeinrecht toebehoren. Wie strandvonden heeft ontdekt, is verplicht deze te melden en af te geven aan de ontvanger der domeinen.
Zo niet maakt hij zich schuldig aan bedrieglijke verberging. Aangespoelde wrakken en gestrande schepen vallen onder het politiereglement betreffende de Belg. territoriale wateren (KB van 31.5.1968).
