gedraging waarop van overheidswege straf is gesteld.
Het Ned. WStr maakt een onderscheiding in misdrijven (rechtsdelicten) en overtredingen (wetsdelicten). De wet maakt bij overtredingen geen onderscheid tussen opzet en schuld, bij misdrijf wel. Poging en medeplichtigheid zijn bij overtreding niet strafbaar, wel bij misdrijf. Bij overtreding met geldboete als enige hoofdstraf of als alternatief kan men door vrijwillig voldoen aan de daartoe door de ambtenaar van het OM gestelde voorwaarde vervolging voorkomen (ook wel door afdoening buiten proces), bij misdrijf is dit nooit mogelijk. Bij samenloop van overtredingen heeft cumulatie van straffen plaats, bij samenloop van misdrijven niet.
Overtredingen worden in de regel door de kantonrechter berecht, misdrijven door de arrondissementsrechtbank. Ook bij verbeurdverklaring en verjaring wordt tussen overtredingen en misdrijven onderscheiden. De wet bepaalt bij ieder strafbaar feit, of het een misdrijf of een overtreding is. Feiten, strafbaar volgens provinciale of gemeentelijke verordening, volgens keuren of verordening van besturen van waterschappen, veenschappen en veenpolders, zijn steeds overtredingen. Art. 1 bepaalt, dat geen feit strafbaar is dan uit kracht van een daaraan voorafgegane wettelijke strafbepaling.
Het Belg. strafrecht nam van de Franse Code Pénal de driedeling van strafbare feiten over in misdaden, wanbedrijven en overtredingen, volgens de wet bestraft met criminele, correctionele of politiestraffen. Aan deze driedeling van straffen en strafbare feiten beantwoordt de driedeling van de strafrechtbanken. In beginsel zijn de hoven van assisen bevoegd om kennis te nemen van de misdaden, de correctionele rechtbanken van de wanbedrijven, en de politierechtbanken van de overtredingen. Zolang een strafbaar feit niet aan de beoordeling van een rechtsmacht is onderworpen, wordt de aard ervan bepaald door de wettelijk voorziene straf. Bij de behandeling van de zaak kunnen echter redenen tot strafvermindering worden aanvaard, m.n. ➝verzachtende omstandigheden of gronden van ➝verschoningsrecht, waardoor het mogelijk wordt criminele straffen tot het peil van correctionele straffen te brengen, deze laatste tot politiestraffen. Het is dan de werkelijk uitgesproken straf die uiteindelijk, met terugwerkende kracht, de aard van het strafbare feit bepaalt.
