v. (-en), draadloze verbinding voor het overbrengen van signalen met zeer hoge frequenties van de ene vaste plaats naar de andere.
(e) Straalverbindingen worden gebruikt voor het overbrengen van televisieen radiosignalen, telexsignalen en computergegevens.
Voor telefonie lenen zij zich uitstekend voor toepassing bij →draaggolftelefonie en in iets mindere mate →pulscodemodulatie. Hoewel de capaciteit niet onbeperkt is, er wordt immers van radiofrequenties gebruik gemaakt, kunnen verbindingen van duizenden telefoniekanalen per traject gevormd worden. Bij een zorgvuldige planning is het mogelijk maasvormige netwerken van grote omvang te realiseren. De terreingesteldheid is hierbij van groot belang. In vlak land zijn hoge torens nodig (ca. 100 m bij een onderlinge afstand tot 50 km), waartussen zich geen obstakels mogen bevinden. In heuvelen bergland kan de natuurlijke gesteldheid worden uitgebuit.
Straalverbindingen zijn relatief goedkoop en weinig kwetsbaar, omdat er alleen apparatuur aan de eindpunten nodig is (geen kabels en grondwerk). Ze worden dan ook veel toegepast in landen met een economie in opbouw, of voor semi-permanente verbindingen (booreilanden).
Nederland heeft in de jaren zestig en zeventig een omvangrijk straalverbindingsnet met grensovergangen naar België en de BRD opgebouwd. In België is de toepassing beperkter, omdat dit land reeds beschikte over een uitgebouwd net van coaxiale kabels. België, Nederland en Groot-Brittannië overwegen (1979) gemeenschappelijk een straalverbinding over de Noordzee te realiseren met behulp van torens op kunstmatige eilanden of platforms, als alternatief voor de kwetsbare zeekabels.
