[Sanskriet], m. (-’s), een in India ontstaan en over geheel Azië verspreid boeddhistisch type monument, oorspronkelijk bestaande uit een door een pinakel bekroonde, massieve halve bol die op een vierkant terras rust.
(e) In het massieve gedeelte zijn stoffelijke resten van Boeddha of van een belangrijke boeddhistische figuur of ook boeddhistische teksten en andere symbolen geborgen. De stoepa wordt tevens beschouwd als een symbool van de kosmische berg Mem. De oudst bewaard gebleven stoepa’s dateren uit de eerste eeuwen v.C., b.v. die van Sanci (India). Langzamerhand veranderde de stoepa van vorm: het bolvormige gedeelte (de eigenlijke stoepa) werd hoger, er kwamen verscheidene hogere terrassen en het topstuk ontwikkelde zich tot een torenachtige bovenbouw. Zo ontstonden de pagodeachtige stoepavormen in China en Japan en de terrassenstoepa’s in Zuidoost-Azië en Indonesië (→Borobudur). LITT. G.Combaz, L’évolution du stupa en Asie (1933—37); M.Bénisti, Étude sur le stupa dans Pinde ancienne (1960); D.Seckel, Kunst des Buddhismus (1962).
