ⓔ In vroeger eeuwen was de stilistiek normatief: litteraire teksten werden beoordeeld naar de toepassing van de stijlmiddelen uit de retorica. Nieuwere opvattingen geven aan een bepaalde stijlfiguur meer dan één waarde, door deze te beschouwen in relatie met de context.
De nieuwe stilistiek rubriceert de kenmerken van een litterair werk, en maakt daarbij gebruik van statistische methoden (b.v. om een beeld te krijgen van de frequentie van bepaalde woorden).Binnen de algemene taalwetenschap heeft de stilistiek een eigen plaats; voor haar is taal vooral een sociaal verschijnsel. M.n. de Zwitserse taalkundige C. Bally heeft dienaangaande zijn sporen verdiend. Hij verstond onder stilistiek de studie resp. de leer van de taalmiddelen onder het gezichtspunt van de emotionele resp. affectieve functie die taal heeft. Stilistiek is niet louter onderdeel van de linguïstiek. Er is een belangrijke relatie met de esthetiek (wat is juist, mooi taalgebruik?).
LITT. C.F.P. Stutterheim, Stijlleer (1947); W. Kayser, Das sprachliche Kunstwerk (14e dr. 1969); W. Markin, Analyse van een vocabularium met behulp van een computer (1970).
